Sterkte!

Mag ik ook zwak zijn?

Na mijn verlies werd mij vaak sterkte toegewenst. “Sterkte meid, sterkte.” “Het wordt een lastige tijd, sterkte hoor!” Dit wordt vaak als ondersteunend bedoeld, maar ik merkte dat het woord sterkte steeds zwaarder ging voelen.
Sterkte, moet ik sterk zijn in een moeilijke periode? En hoe sterk moet dat sterk-zijn dan zijn?

Het voelt als een opdracht, een signaal; wees sterk. Maar wat als je slap wilt zijn, in een hoekje wilt zitten treuren, huilen, schreeuwen en de pijn voelen, het verdriet, de boosheid. Ik wil helemaal niet sterk zijn. Ik wil me overgeven aan wat ik voel.
Ik zit hierover na te denken. Niet sterk zijn: betekent dat dan dat ik zwak ben?

Nee, juist niet. Door naar mijn gevoel te luisteren en mij over te geven aan de pijn, de onmacht, de boosheid, ben ik kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Eigenlijk ben ik heel sterk door kwetsbaar te zijn. Ik zou mezelf en anderen tekortdoen door steeds sterk te willen zijn. Hele generaties zijn opgegroeid met de opdracht -en worsteling- sterk te moeten zijn.

Ik stel de vraag aan mijn cliënt die aan de andere kant van de tafel zit en aangeeft dat ze sterk wil zijn. Waar wil je sterk in zijn? Ze wil sterk zijn voor de omgeving, ze wil sterk zijn om anderen geen verdriet te doen, ze wil sterk zijn om zelf de pijn van gemis niet te hoeven voelen.

Als ik dit zo leest merk ik dat sterkte geen woord is wat energie geeft.
Een woord kan zoveel verschillende betekenissen en lading hebben.

Ik wil vooral aangeven dat het wensen van sterkte zo gemakkelijk uit je mond komt, maar nogal eens het tegenovergestelde effect heeft van wat je iemand toewenst.

Luister naar je gevoel en geef je bij tijden over aan de pijn die dat geeft. Daardoor krijg je steeds meer balans en leer je hoe jouw lichaam en geest reageert op moeilijke momenten.

Ik wens je kracht toe om kwetsbaar te zijn. Liefs Joke