Rouw is geen afgerond project. Het kent geen tijdlijn. En het vraagt om leiderschap dat durft te vertragen.
Een jonge vrouw komt bij mij. Twee jaar na een ingrijpend verlies. Ze slaapt nauwelijks, ze heeft vaak een kort lontje, haar lijf protesteert.
“Ik herken mezelf niet meer,” zegt ze.
Wanneer ik uitleg dat dit geen uitzondering is, maar rouw, hoor ik haar zuchten. Opluchting.
Twee jaar lang heeft ze overleefd. Andere dingen gingen voor.
En nu komt boven wat toen nog niet gevoeld kon worden.
“Het is dus niet gek?” vraagt ze.
Nee. Zeker niet.
Rouw kent geen vast traject. Je volgt je eigen pad. En dat pad loopt zelden recht.
Wat haar helpt?
Een leidinggevende die niet zegt: “Het is toch al een tijd geleden?”
Maar vraagt: “Wat heb jij nu nodig?”
Dat is leiderschap. Niet invullen. Niet oplossen. Maar luisteren zonder oordeel. Dichtbij blijven en waar nodig ruimte bieden.
Veel mensen zoeken naar oplossingen bij verlies. Naar het waarom.
Maar als er al een antwoord komt, maakt dat het gemis niet minder.
Een waartoe, een richting, een betekenis, kan op den duur wel helpen.
Niet als oplossing, maar als opening.
Rouw is leren surfen op de golven die je overspoelen.
Eerst spartelen, snakken naar adem.
Dan leren je hoofd boven water te houden.
Ontdekken hoe je mee kunt bewegen.
Niet worstelen, maar meedeinen.
Niet uit de weg gaan, maar uithouden.
Tot er weer rust komt tussen de golven.
Leren vertrouwen op de ruimte die kan ontstaan.
als verlies een onderdeel van je leven wordt.
Aandacht voor verlies op het werk is er niet altijd.
We herkennen het niet altijd als rouw.
We vermijden het gesprek uit ongemak.
We zijn bang voor wat het teweeg kan brengen bij onszelf, bij de ander, in het team.
Maar verlies is er. Altijd.
En rouw neem je mee. Ook naar je werk.
Deze jonge vrouw had geluk.
Zij heeft een leidinggevende die niet wegkijkt, maar vraagt:
“Wat heb jij nodig?”
Die luistert, meedenkt, ruimte biedt.
En haar doorverwijst naar een rouwcoach voor extra ondersteuning.
Dat is precies wat nodig is om te voorkomen dat mensen vastlopen of uitvallen na verlies.
Als wij, als collega, als leidinggevende, als mens, durven erkennen dat rouw impact heeft, als we het ongemak durven benoemen en niet uit de weg gaan, dan ontstaan er andere gesprekken. Échte gesprekken.
Duurzame inzetbaarheid vraagt om die moed.
Om erkenning van verlies als onderdeel van het leven.
En om leiderschap waarin een kwetsbare opstelling geen zwakte is, maar een kracht.
verliesenrouw rouwophetwerk duurzameinzetbaarheid leiderschap menselijkheidholdingspace persoonlijkleiderschap werkmetziel erzijn aandachtwerkt