De laatste week van september. We verblijven in een appartement direct aan zee. Voor de zevende keer ervaar ik de periode tussen 22 september en 1 oktober als een emotievolle periode. Het is de periode tussen de laatste (21e) verjaardag en het plotseling overlijden van Michiel. Ik heb sindsdien veel nagedacht, gepraat en geschreven over het overleven van de dood van je kind.
En nu zit ik er weer middenin. Ik ben weer terug aan de kust. Aan zee om de oneindigheid te zien en te voelen. De zon laat zich af en toe zien. Onverwacht en onvoorspelbaar. Net zoals de buien. Kort en heftig, afgewisseld met een langere miezerige periode. Wolken schuiven langzaam uit elkaar en ineens zie ik die enorme blauwe kleur tevoorschijn komen. Ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht als ik me omdraai. De natuur lijkt synchroon te lopen met alles wat ik voel deze week.